Czytanie każdej książki rozpoczyna się od okładki.

Skoro okładka drugiego tomu nawiązuje do pierwszego, a w dodatku jest tej samej wielkości, gładkości, zawiera te same elementy graficzne charakteryzujące serię - tytuł w tym samym miejscu, tą samą czcionką, tej samej wielkości, co więcej - grzbiet tomu drugiego nie wstydzi się stanąć obok tomu pierwszego - wszystko to zapowiada, że czytanie tomu drugiego będzie nie mniejszą przyjemnością, niż było przeczytanie tomu pierwszego.

I tak też jest.

Tym razem jednak Harry Potter ma kłopoty. Duże kłopoty.

Do Hogwartu dostaje się duża grupa nowych uczniów, dla których (przynajmniej niektórych) Harry Potter jest nie tylko legendą (jak to ma miejsce u starszych), ale i idolem, którego można i pooglądać, i dotknąć, i... sza!

Do kłopotów z własną popularnością dochodzą kłopoty z popularnością, jaką się w niego usiłuje wcisnąć - a im ona większa, tym więcej budzi złych myśli... Wkrótce na Harry'ego spadają Złe Podejrzenia. Czy są do końca nieprawdziwe? Kim naprawdę jest Harry, o którego rodzicach niewiele tak naprawdę wiemy? Tradycyjnie, niektóre osoby nie są tymi, za kogo się podają - ale nie są też tymi, za których skłonni są ich uważać czytelnicy!

Więcej zdradzał nie będę (choć czyni to druga strona okładki - NIE CZYTAĆ!!!). Mogę za to z czystym sumieniem polecić lekturę drugiego tomu przygód Harry'ego Pottera.

Szkoda jedynie, że Autorka za wszelką cenę usiłowała streszczać i wyjaśniać większość wątków pierwszego tomu - wplatając wyjaśnienia w treść tomu drugiego. Jeśli to się nie zmieni, w tomie siódmym może po prostu braknąć miejsca na akcję...